In een wereld vol prikkels raken we steeds vaker de verbinding kwijt—met elkaar, met onze omgeving, en soms zelfs met onszelf. Op straat, waar het leven zich ongefilterd afspeelt, wordt deze breuk pijnlijk zichtbaar. Mensen bewegen langs elkaar heen, gevangen in gedachten, schermen of routines. Met deze expositie van straatfotografie zie je momenten waarop deze verbroken verbinding voelbaar wordt. De beelden vertellen verhalen van isolatie in de drukte, van menselijke eenzaamheid in gedeelde ruimtes. Ook zien we beelden waarin het contrast tussen een aanwezige en verbroken verbinding goed te zien is, maar ook beelden waarbij de verbinding juist zichtbaar is. De titel van de expositie verwijst niet alleen naar een herkenbare melding uit de digitale wereld, maar ook naar de diepe ervaring van een gemiste connectie, die zowel individueel als universeel is. Laat je bij elke foto meenemen in het verhaal dat jij erin herkent. De (sub)titels nodigen je uit om verder te kijken en zetten je aan het denken over de breuklijnen en verbindingen in ons leven. Via de QR-codes ontdek je aanvullende informatie over het werk en de gedachten die eraan voorafgingen, zodat je nog dieper in het thema kunt duiken.
Koud Gelaten
Waarom zou iemand in hemelsnaam op de grond zitten in december?
In de buurt van deze foto was geen vrij bankje te bekennen. Maar ook geen bankje waarop mensen het koud hadden, enkel mensen dwalend in hun telefoon aan het scrollen, terwijl deze mevrouw haar rust haalt uit de bevroren stadsstenen.
Kijk om je heen en sta op.
altijd maar filmen
Kijk jij door je beeldscherm naar het moment of door je ogen?
Willen wij iets onthouden? Dan kijken wij met onze ogen? Willen wij ergens aan herinnerd worden? Dan kijken wij naar beeldmateriaal. Maar wat als je hebt gekeken? Dan hoef je eigenlijk niet naar beeldmateriaal te kijken, om het te herinneren.
Het Individu
"Vraag jij je ooit af waarom iemand daar alleen zit?"
Soms zien we het al aan de situatie: Een man met twee shoppers, wachtend voor de Honkemöller, een man met een karretje aan statiegeld... Maar wat als deze aanduidingen er niet zijn? Waarom is deze persoon daar dan? Kijken we ooit nog om of deze persoon misschien wat aandacht nodig heeft?
- Maar ik ken deze persoon niet? Precies. Jij kent deze persoon niet en dat is het mooie van ontmoeting.
Rechts staan, Links gaan
"Ooit wel eens een beuk gehad op de roltrap?"
Even sta je niet op te letten en dan vergeet je een voet naar rechts te schuiven op de roltrap. Voordat je je dat realiseert duwt iemand tegen je schouder aan met haast en geeft een gemene blik achteraf. Ze hebben haast, maar geen reden om jouw gemoedstoestand te verslechteren. Wat kan een simpele vraag of hint op je schouder voor kwaad? Wat een manieren.
Klein Geluid
"Heb jij nog wel eens een muntje op zak, of een briefje?"
Eigenlijk speelt het meisje hier niet voor de centen. De euro's representeren hier namelijk een bepaalde waardering. Een waardering die verloren gaat bij het overmatig gebruik van Apple Pay, Contactloos betalen, pinpassen etc. Daarom loopt men voorbij, haar kassa werkt niet in hun wereldje; en dat terwijl hun wereldje zo wordt verblijdt met haar muziek.
Verhaal op het Bankje
Even uitpuffen van het shoppen of doodongelukkig zijn?
Soms lees je iets af aan het gezicht van iemand in een drukke winkelstraat en soms doe je dat helemaal verkeerd. Desondanks, vormen mensenogen prachtige boeken waar jij nu jouw verhaal over kan schrijven bij het kijken naar deze foto.
Ouderlijk Contrast
"Zelfs in de drukke stad kan je kind spelen, laat jij dat ook gebeuren?
Op de Dam in onze hoofdstad deed dit moment zich voor waar het hoofdonderwerp een lieflijk spelende vader en kind betreft. Het contrast schuilt zich echter in het duo op de achtergrond.
Noise Cancelling
"Ben jij niet je zintuigen kwijt, met je koptelefoon op?"
Steeds meer mensen zien we met oortjes of een koptelefoon op straat. Het is natuurlijk heel fijn om je af te sluiten van de drukke straten, maar het biedt ook een keerzijde. Men is namelijk een stuk minder alert en vriendelijk wanneer het een koptelefoon draagt. Ook in het verkeer zien we dat het afsluiten van auditieve prikkels voor gevaar zorgt.
Betaalbare Romantiek
"Is romantiek te koop?"
Vaak passeer ik deze Haagse bloemenboetiek, steeds doet de tekst mij weer iets: Betaalbare Romantiek. Is romantiek te koop? Mocht dat zo zijn, dan rijst de vraag of dat nodig is.
Onzichtbare Melodie
"Zou jij hem horen spelen, of loop je ook door?"
In de drukte van de dag haasten we ons van A naar B, verloren in gedachten of verdiept in het scherm van onze telefoon. Een violist speelt op straat, zijn muziek vervloeit met het geroezemoes van de stad. Mensen lopen voorbij zonder op te kijken, alsof hij niet bestaat.
Hoeveel van deze momenten glippen aan ons voorbij? Hoe vaak missen we een kans om iets bijzonders te horen?
Volgende keer, vertraag. Sta stil. Misschien hoor je iets dat je dag net wat mooier maakt – een viool die spreekt, een geluid dat je raakt. Soms hoef je alleen maar even te luisteren.
'Openbaar' Vervoer
"Spreek jij nog eens iemand in het openbaar vervoer?"
In het openbaar vervoer is iedereen in zijn telefoon of eigen wereld gegroeid, zelden horen we onbekenden elkaar spreken of ontmoeten in de tram, trein, bus etc. Ontmoeting is wel ontzettend belangrijk voor onze sociale ontwikkeling en het is dus doodzonde dat dit steeds meer lijkt te vervagen in onze samenleving.
Spiegelend Spelen
Als een kind zich druk maakt, leeft het geen kinderleven
In sommige situaties heeft de wereld het zo gek gemaakt dat kinderen zich zorgen moeten maken over waar hun brood vandaan gaat komen, waar zij slapen vandaag of hoelang hun ouders nog bij elkaar blijven. Zolang dat kinderen nog kunnen spelen zonder zorgen, gaat er nog iets goed. Maar in de stressvermeerderende maatschappij waarin wij nu leven, moeten kinderen te snel volwassen worden.
steun in de rug
"Daar wordt die persoon toch voor betaald?"
Vaak wordt een eenmansklus niet meer opgepakt door een tweetal, logisch, maar toch ook zo onpersoonlijk. Een grote pijler van werkgeluk voor velen is het samen doen. Dit is iets waar we eigenlijk niet aan voorbij mogen schieten. Dan duurt het maar langer, ik vond het tenminste leuk.
Vastgelegde Vrijheid
Zou je een van de mooiste dagen van je leven moeten filmen... of moeten meemaken?
Een volksfeest voor de Syriërs: De dag van het vluchten van Assad. De straten van Utrecht kleurden rood, groen, zwart en wit. Maar ze werden ook verlicht door alle beeldschermen die de lucht in werden gestoken. Elke seconde is prachtig om mee te maken, ook als je constant foto's aan het maken bent? Als wij bewust iets vastleggen in onze herinnering, kunnen wij dat meenemen in ons graf. Dat is niet iets wat een filmpje ons gaat bieden.
Vader, Zoon en de Telefoon
"Laat jij je telefoon weleens meedoen in je kostbare herinneringen?"
Vader en zoon kleuren de straten met hun carillon, hun verdienmodel. Voor nu is het alleen bron van inkomsten, maar op een punt in tijd zullen dit kostbare herinneringen worden voor zowel de vader als de zoon. Het lelijke onderwerp dat in dit beeld wordt gevangen is de telefoon. Deze staat tussen deze kostbare herinneringen in.
Raamgesprek
"Sprak jij voor het laatst iemand door zijn raam in coronatijd?"
In de foto zien we een aantal Portugese buurtgenoten een gesprek houden in Lissabon. Simpelweg opent de man zijn raam en roept de ander op straat. Iets wat we, zeker in de grote steden, zelden meer zien. Tegenwoordig is een gesprek of een kopje koffie ver weg. Dat moet altijd gepland worden. In plaats van: nu.